Sadiqin xəyanəti… - Murad Muradov

Qaynarinfo Murad Muradovun "Sadiqin xəyanəti" hekayəsini təqdim edir: 

Həyatdan vaxtsız getmiş dostlara ithaf

O gecə ilk dəfə keçirdiyim hissləri heç nə ilə müqayisə edə bilmirəm, ümumiyyətlə, həmin hisslərin adı yox idi, bu vaxta qədər kəşf etməmişdim.

Beş bacının bircə qardaşı, mənim əziz dostum – Sadiq - "indi ölər, bu saat ölər” - can verir, ömrünün son saatlarını yaşayırdı.

O, dünyada hər altı saniyədən bir adam öldürən şəkər xəstəliyindən uzun illərdir əziyyət çəkirdı. Aylardı çarəsiz yatan Sadiqin dərdinə dərman tapılmırdı. Getmədiyi yer, döymədiyi həkim qapısı qalmamışdı. Son günlər isə xəstəliyi daha da şiddətlənmişdi. Nə yeyir, nə də içirdi.

***

Gecənin zülmət qaranlığından işığlı otaqa girdiyim üçün qamaşan gözlərimi qırpdım, handan-hana işığa alışdım. Ev əşyalarından otaqda bir çarpayı, bir də rəngi solmuş taxta stul vardı. Çarpayıya söykədilmiş stulun üzərinə də bir fincan su və dərman qutuları qoyulmuşdu. Sadiqin bacıları, yaxın qohumları dizlərini qatlayıb yerdə oturmuşdular. Oturanlar bir-biri ilə nə barədəsə pıçıldaşıb, acı-acı ağlaşırdılar. Otaqda adam çox olduğundan hamı bir-birinə qısılmışdı. Əksəriyyətini tanıyırdım.

Məndən irəlidə oturub əlini ağzına tutub, başını aşağı salıb, yanıqlı-yanıqlı ağlayan sarışın qadın Sadiqin həyat yoldaşı Zəhra idi. O, indi dunyanın ən bədbəxt, miskin adamına bənzəyirdi. Bu cansıxıcı mənzərənin artıq ilk dəqiqəsindən əsəblərim sözümə baxmırdı. Özümü birtəhər sakitləşdirməyə çalışdım.

***

Sadiqlə on ildən çoxuydu möhkəm dost idik. Bu on ildə ondan zərrə qədər də inciməmişdim.

Məndən soruşsaydılar ki, Əsl İnsan necə olmalıdır? Fikirləşmədən deyərdim: Sadiq kimi! Çünkü o, qohum-əqrəbasına, biz dostlatına daim hörmətçil, həyat yoldaşına sadiq və mehriban olub. Balalarına can yandırıb.

Sadiqi hamının sevimlisi edən, sevilməyinin səbəbi elə onun yaxşı davranışlarıydı.

Dostlarla oturub-durmağı sevirdi, qonaqpərvərliyi də öz yerində. Söz düşəndə həmişə deyərdi:

"Artıq, bu dünyada çox günüm qalmadı”.

Mən onun bu sözlərini ciddiyə almazdım, gülüb keçərdim. Onun hər kəsdən gizlədiyi bir sirr, içində həbs etdiyi dərdi vardı. Onu için-için yeyib bitirən, çətinə salan da buiztirab idi. İztirabını içki tündlüyü belə unutdura bilmirdi.

İndi Sadiqin taqəti, gücü olsaydı, daima zehnini qarışdıran bu sirri barəsində yenə nəsə soruşardım.

Təssüf ki, buna onun qüvvəsi çatmazdı. Üç-beş sözdən ibarət bir cümlə belə ciyərlərindəki havanı tükədirdi.

Gözümün qabağında can verən dostuma baxdıca, can yox, ağıl ağrıyırdı.

O gün Sadiqin yanında mən özümü tamamilə yalqız hiss edirdim...

Onun rəngi kətan kimi ağarmışdı.

Yaxınlaşan ölüm arıq, çəlimsiz sifətini tanınmaz hala salmışdı. Qəflətən qocalmışdı.

O büzüşüb əriyir, heç nə danışmır, heç kəsə fikir vermirdi.

Təkcə yaxası açıq köynəyindən tüklü sinəsinin qalxıb-endiyi hiss olunurdu.

Birdən kimsə dedi:

- Molla dalınca adam göndərmək lazımdır.

"Molla” sözünü eşidəndə bədənimə üşütmə gəldi.

Damarlarım gərildi, beynim ağrıdan uğuldadı.

Dostumun əlini tutub, saçlarını sığalladım...

Çox keçmədi ki, özünü yetirən molla otaqa daxil olub, salam verdi, yer edib oturdu. Qalın saqqalına sığal çəkib, nəfəs dərmədən, "Yasin” oxumaqa başladı.

Açıq pəncərədən görünən qaranlıq bir qədər aydınlanmağa başlamışdı. Sadiqlə keçirdiyim günləri xatırladım. O xoş, unudulmaz günlər,kef məclisləri, dostların, tanışların unudulmaz simaları…

Pəncərədən görünən göy üzünü seyr etdikcə yüngülləşir, gözlərimi səmanın təmizliyindən ayıra bilmirdim. Sonra Sadiqin üzunə baxdım. Hər ikimiz susmuşuq...

Sübh namazına çağıran gur azan səsi eşidildi. Hamı bu səsdən diksindi. Mürgüləyən molla da oyandı, salavat çevirib, dua oxudu. Duanı bitirib dedi:

- Sakit olun, deyəsən vəsiyyət edir...

Sadiq dodaqlarını tərpədirdi.

Nəsə sayıqlayırdı.

Onun sol əlini ovcuma aldım. Bədəni getdikcə soyuyur, dərisi göyərirdi.

Quru dodaqlarını yalayırdı.

Pambığı suya batırıb, dodaqlarını islatdım.

Sadiqin son gücünü toplayıb xırıltılı, zəif səslə dediyi sözləri hamı eşitdi:

- Nərgiz... məni bağışla! Sənə xəyanət etdim… Səni Zəhraya dəyişdim…